Tadjoura, Obock en Ethiopie

Bonjour!

Inmiddels is het vorige verslagje een redelijk tijdje geleden. Van zaterdag tot dinsdag een week geleden, hebben we een vierdaagse reis gemaakt naar Lac Assal, Tadjoura and Obock. Onze vriend Issa Issack had een auto en een chauffeur die tegelijkertijd ook gids was geregeld voor een mooi prijsje. Zaterdag morgen vroeg zijn we vertrokken en aan het eind van de morgen zijn we bij lac Assal aangekomen. Lac Assal is het zoutste meer ter wereld, ook zouter dan de dode zee. Er wordt ook wel gezegd dat het de heetste plaats in Afrika is; de zon weerkaatst op het water en op de witte zoutvlaktes en het meer is omgeven door vulkanisch gebergte. Het schijnt er 60 graden celcius te zijn, maar helaas zijn we vergeten om dat te controleren. Het uitstapje naar het maanlandschap-achtige vulkanisch gebergte was indrukwekkend; we hebben ons hoofd in de spuitmond kunnen steken. Dwars door deze vulkanen loopt de scheiding tussen twee tectonische platen; de arabische plaat en de afrikaanse plaat. Deze platen schuiven ieder jaar 2 cm uit elkaar en dat kon je ook zien; in het asfalt zat een keurige scheur.
De eerste nacht hebben we onder de sterrenhemel, op het strand geslapen in de baai goubech. Af en toe kwam er even een jakhals koekeloeren. Er stond een harde, hete wind vanaf het land; slapen was dus vrij lastig. De volgende morgen was het; 8000 Djibouti Frank alstublieft! Tadjoura is een klein havenstadje, waar weinig activeit te bespeuren valt, behalve als het over qat gaat. Vrijwel iedereen zit de hele dag te zitten, te liggen, te praten, of als het meezit een spelletje te doen, toelevend naar het begin van de middag, als de qat arriveert. Met een klein open bootje, volgeladen met qat, wordt de zee overgestoken vanuit Djibouti stad. Op het moment dat het bootje arriveert, komt het stadje tot leven. Als er al enige activiteit was, is het daarmee gedaan een uurtje na de aankomst van de qat. Pas een paar dagen later hebben we het antwoord gevonden op de vraag; hoe is het mogelijk dat haast niemand werkt, maar dat ze toch allemaal geld hebben om (het dure) qat te kopen en blijkbaar ook nog iets overhouden om van te leven. Onze vriendin Mahiya vertelde dat ze iedere maand 50.000 Fdj moet afstaan aan een paar verre ooms (250 euro). Het is dus zo dat een klein gedeelte van de mensen een goede baan heeft en hard werkt, om de hele familie te financieren; zodat er overal vrolijk qat gekauwd kan worden. Er is een enorme loyaliteit tegenover familie; je deelt gewoon al je geld; ook al is de rest te beroerd om te werken. Om deze reden bestaat in sommige landen de helft van de inkomende geldstromen uit giften van familie uit het buitenland. Dit is dan weer een bela oorzaak van het feit dat veel mensen in afrika niet (hoeven te) werken. In de stad zijn de familiebanden minder sterk en zorgen meer mensen voor zichzelf. Vandaar ook dat er in Djibouti stad heel wat meer bedrijvigheid is.
Obock is een stadje met een schitterende kust, maar helaas is het straatbeeld zo mogelijk nog troostelozer dan in Tadjoura.
Zowel in Obock en Tadjoura zijn de mensen heel anders dan in de stad; Blanke mensen zijn een ware attractie en er zijn geen bedelaars; waarschijnlijk ook vanwege de sterke familiebanden.
Een jongen die probeerde te bedelen, kreeg flink op zn kop van de omstanders.
Onze chauffeur en gids was slecht te verstaan vanwege de flinke prop qat die in zn wang zat. Hij was wel goed te verstaan als hij om geld vroeg. In de waterfabriek van Tadjoura werden we als prinsen behandeld. De manager was erg trots op zn bedrijf en we kregen (zonder dat we dat vroegen) inzicht in alle papieren, tot en met de gezondheidsrapporten van de werknemers. Aan het eind van de rondleiding kregen we als geschenk vier dozen met mineraalwater; daar hebben we tot het einde mee kunnen doen.
Het was een mooie reis naar het noorden, maar we waren blij toen we weer terugwaren in ons hotel in Djibouti, waar we zeer uitbundig werden begroet en ontvangen. We konden onszelf eindelijk ook weer verstaanbaar maken (in het frans of engels), wat in Tadjoura en Obock erg lastig was omdat daar zelfs bijna niemand frans spreekt. In Djibouti heb ik een praatje gemaakt met een Ethiopische vluchteling, wat een goede indruk gaf van de situatie van de (vele) arme mensen. Hij verdiende 4,50 per dag, was 1 euro kwijt voor zn ontbijt, 1.50 voor zn middagmaaltijd en zo ook voor de avondmaaltijd. Hij houdt dus nog 0,50 over voor wonen en reizen. Dit betekent dat hij het leidingwater moet drinken, wat veel te zout is. Veel arme mensen hebben nierstenen en problemen met de lever. Als ze ermee naar de dokter gaan, krijgen ze het wijze advies; je moet mineraalwater drinken. Dit is ook een van de redenen waarom we naar Djibouti zijn gegaan. Inmiddels ben ik in Ethiopie aangekomen; een heel ander land. Het is hier regenseizoen; meestal niet warmer dan 20 graden. De natuur is hier schitterend en in volle bloei, in tegenstelling tot Djibouti. Ook hier is heel veel armoede; het is ook niet voor niets dat Djibouti vol loopt met ethiopische vluchtelingen. Het is erg leuk om Hans, Alita en Thamar te bezoeken en te zien hoe alles hier gaat. Ik kan me hier prima vermaken; er is genoeg te klussen hier. Verder maken we af en toe uitstapjes of bezoeken we bijvoorbeeld een project van ESPBC of bedrijven van andere nederlanders hier. Het weekje Ethiopie vliegt zo voorbij...

groeten, William