eerste week

Hallo Allemaal,

Inmiddels zitten we 5 dagen in Djibouti. Het gaat erg goed. Issa Issack, onze gastheer/begeleider helpt ons erg goed. Hij rijdt ons overal naar toe en hij regelt allerlei contacten en afspraken voor ons. Inmiddels heeft hij ook een collega ingeschakeld; Mahia. Zij is een alleenstaande vrouw van 29 jaar en behoorlijk rijk. Zij neemt ons ook overal mee naar toe. We zijn naar het strand geweest in Doraleh, ze heeft ons meegenomen in de souq (markt): een enorme ervaring. Smalle steegjes zijn volgepropt met bijvoorbeeld allemaal mannen achter een (handmatig aangedreven) naaimachines, een steeg vol met allerlei kleverige 'lekkernijen', Afgewisseld door qat kraampjes. Qat is een verslavend/verdovend plantje, waar eigenlijk alle arme mensen op kauwen, vooral 's avonds. De halve economie draait hier op qat. Er zijn meer mensen die iets verkopen dan mensen die iets kopen. De mensen die niets verkopen beheersen het vak 'bedelen' erg goed. Soms zie je, dat je zodra je aan komt lopen, snel ergens een babytje vandaan wordt gegritst (wellicht niet eens de eigen baby), om vervolgens te komen bedelen. Met een kindje maak je immers meer kans. Vooral kinderen bedelen hier veel; kleine kinderen worden door mama gestuurd, en grote kinderen zijn soms erg ondeugend en brutaal; je ziet een ondeugende flonkering in hun ogen als ze met een groepje op je afkomen. Aan kinderen delen we meestal koekjes. Verder is het erg moeilijk aan wie je wel wat moet geven en aan wie niet. Sommige kinderen zijn bijvoorbeeld zichtbaar goed doorvoed en gekleed. Kinderen worden soms ook bestraft door volwassenen als ze bedelen. Ook is er een grote kans dat er qat wordt gekocht van het geld. Er zijn trouwens ook heel veel mensen die gewoon heel aardig zijn, of je belangeloos willen helpen. Er wordt vaak gevraagd waar je vandaan komt enzo. Als ze horen dat je uit Pays-Bas komt beginnen ze gelijk te roepen 'robben, van Persie, Sneider, etc.' Iedereen leeft hier erg mee met de wereldkampioenschappen voetbal. Bijna iedereen is voor Nederland.

Met het onderzoek gaat het prima. In het team gaat het ook prima; we zijn allemaal nog gezond en de sfeer en samenwerking is goed. We zijn bij een waterbedrijf geweest wat ook met omgekeerde osmose zeewater omzet in drinkwater. We hebben daar vuvuzela's gekregen ;-) Vanmorgen zijn we bij het Centre de Education de Recherge Djibouti (CERD) geweest; Een onderzoeksinstituut waar ze allerlei dingen onderzoeken. Ze controleren bijvoorbeeld ook de kwaliteit van het drinkwater. Ze waren erg enthausiast over onze Windwatermolen. Morgenochtend hebben we een vervolgafspraak en gaan ze ons meenemen naar een project. Er zijn hier plaatsen met erg veel wind, dus de windmolen zal hier een groot succes kunnen worden denk ik. Verder heeft Issa Issack nog een heleboel afspraken voor ons ingepland. Sowiso willen we nog naar le Lac Assal (een heel zout meer) en naar Tadjoura en Obock, omdat het daar heel hard schijnt te waaien.

Verder; de zon schijnt hier nauwelijks, maar het is ook niet echt bewolkt; meer iets er tussen in. We hoeven ons niet eens in te smeren; wat smiddags ook niet veel zou helpen, want het zweet gutst van je lichaam. Daarom doet hier ook niemand iets tussen 1 en 4.

Djibouti bestaat om de Export en import: het is de belangrijkste haven voor Ethiopie. Er rijden dan ook snachts hele ladingen naar Ethiopie en weer terug. Alles wat hier te koop is, is geimporteerd. Er is eigenlijk geen binnenlands product. Er is niemand die hier iets zelf maakt. Het enige wat we hebben gezien is een mandenmaker. Voor de arme mensen zijn er dus geen andere beroepen dan verkopen, transporteren of werken in de haven. De rijkere mensen werken in restaurants en andere dienstverlenende bedrijven die je in nederland ook hebt. Het is ook opmerkelijk dat er best een aantal bedrijven zijn die monopolie hebben op hun product. Zo is er bijvoorbeeld maar een energiebedrijf en maar een telecom bedrijf. Landbouw is hier ook niet mogelijk; Buiten de stad zie je alleen maar zand, stenen, zand, stenen en stof. Er staan af en toe wel bomen. Er schijnt 1 plaats te zijn aan de zee waar een beetje landbouw is, maar ook daar kampen ze met grote waterproblemen.
In Djibouti zijn verschillende legerbasis gevestigd. Frans, Japans, Amerikaans en nog 1 of 2. Ze zeggen dat het is om de handel te beschermen tegen piraten etc, maar waarschijnlijk zijn er wel andere redenen. We zien overigens weinig militairen.
Mensen uit Djibouti zijn erg eerlijk; over het algemeen vragen marktkooplui en straatverkopers direct een eerlijke prijs; ze vragen niet (veel) meer aan westerlingen dan aan lokale bevolking. Het fenomeen 'afdingen' kennen ze niet echt hier. De eerste marktkraam had dus pech, want hij vroeg een prijs, en wilde er niets af doen. Wij dachten dat hij ons afzette, maar later bleek dat niet zo te zijn. In heel Djibouti is maar 1 gevangenis en we hebben nog nergens iets van geweld of diefstal gezien. Ze proberen ook nooit iets te jatten. Je voelt je dus erg veilig op straat (afgezien van de de mensen die je aanschieten en opdringerige verkopers). Hoewel het een behoorlijk moslimland is, zijn vrouwen behoorlijk geemancipeerd. Ze werken gewoon en ze praten gewoon met mannen, enz.
Er is hier een grote kloof tussen arm en rijk. Er zijn best veel rijke mensen; er rijden vrij veel auto's rond en er staan ook veel (grote) stenen huizen. 'Daaronder' heb je de mensen die hun brood verdienen op de markt o.i.d. en 'daaronder' heb je de mensen die bedelen. Deze mensen wonen in hutjes, gemaakt van afval, die je overal buiten het centrum kunt vinden. Ze staan op braakliggende stukken grond of soms tegen een stenen huis aangebouwd. Dit gaat goed totdat het gaat regenen; dan komen de modderstromen door je hutje heen. Gelukkig (voor hen) regent het hier niet vaak.
Gisteren hebben we gevoetbald in de haven met een paar lokale jongens; er leuk, maar het kost je wel 2 liter water. Drinkwater moet je hier overigens altijd gebotteld kopen. Uit de kraan komt brak water. (dit wordt wel gedronken door arme mensen; dat is ook waarom we hier zijn.)
Gisteren was het hier rustdag; we hebben zelf ook direct rustdag gehouden, i.p.v. zondag.
De komende dagen staat ons nog een bezoek te wachten aan een waterbedrijf in Arta, aan een project van CERD, een waterbedrijf ZamZam geheten(zij verkopen het goedkoopste water; in tanks en aan straatverkopers). Misschien een bezoek aan UNICEF Djibouti. Verder moeten we nog kijken hoe we in Tadjoura en Obock kunnen komen. Transport is bijzonder duur, en Issa Issack raad ons af om met de minibus te gaan. Ze zullen zien.